Pagina 85

Een blog over boeken, wat ik lees en wat ik ervan vind



Claudia Biegel – Rusteloze benen

Door Joop Liefaard 8 april 15

Rusteloze benen

Vorige maand verscheen bij de Aerial Media Company de roman Rusteloze benen van Claudia Biegel. Zij werd geboren in 1957 in Amsterdam als oudste dochter van Indische ouders. Fantasierijk opgevoed, haar vader was een groot verteller, begint zij op de lagere school met schrijven. Haar verhalen leest ze voor aan haar zusje en kinderen in de buurt.
Op het Spinoza Lyceum werkt ze mee aan de schoolkrant en aan verschillende musicals. Met het einddiploma op zak vertrekt ze naar de Italiaanse stad Turijn om Italiaans te studeren en te werken als au pair. Het jaar daarop begint ze in Amsterdam aan de studie culturele antropologie en ze studeert af op een scriptie over het leven van vrouwen op het Italiaanse eiland Sardinië, waar ze ruim een half jaar verblijft om onderzoek te doen.

Bij VluchtelingenWerk Nederland werkt ze onder andere als hoofdredacteur van het relatiemagazine Contouren. Niet veel later begint ze naast deze baan haar eigen tekst en redactiebureau Sashimi. Als freelance journaliste schrijft ze artikelen voor diverse bladen waaronder Plus Woman en brochures voor onder andere de Anne Frank Stichting.
Na een aantal cursussen aan de Schrijversvakschool om het roman genre beter in de vingers te krijgen, begint ze aan een roman. Deze roman getiteld Foute Sarah's is in 2011 verschenen bij uitgeverij Mistral. Kort daarop is Foute Sarah's omgewerkt tot muzikaal theaterstuk dat in 2013 is opgevoerd in diverse theaters verspreid door Nederland. Bij uitgeverij Mistral werkte ze ook mee aan de publicatie Wintercrime. 
Naast haar schrijfwerkzaamheden werkt Claudia Biegel als redacteur en communicatie adviseur bij het Expertisecentrum Gezondheidsverschillen in Utrecht. Samen met haar man woont zij in Amsterdam.

Hoofdpersoon Rosalie is zich niet bewust van de trauma's die ze overhield aan haar jeugd. Over het algemeen weet ze zich goed staande te houden. Alleen bij stressvolle gebeurtenissen laat haar zorgvuldig opgebouwde pantser scheuren zien. In grote lijnen leidt ze echter een rustig leven met haar man Wim, zoon Patrick en haar vrijwilligerswerk in een nabijgelegen vluchtelingencentrum. Aan die rust komt een einde wanneer de jonge Afrikaanse vluchteling Joseph uitgeprocedeerd raakt en Nederland moet verlaten. Vastbesloten om hem niet in de steek te laten, neemt Rosalie hem in huis.
In deze indrukwekkende roman staat Rosalie symbool voor het getraumatiseerde kind. Opgegroeid met een moeder met psychiatrische problematiek is ze al vanaf jongs af aan speelbal van onmacht en onvoorspelbaarheid. Ze is een KOPP kind (kind van ouder met psychiatrische problemen) en heeft nooit in alle onbevangenheid jong kunnen zijn. Rosalie heeft zich, zoals veel getraumatiseerde kinderen, staande weten te houden door ontkenning en verdringing van de waarheid.

Claudia Biegel

Reacties op Rusteloze benen

Gooische Vrouwen Leesclub:
"Hoofdpersoon als antiheld met slecht karakter goed neergezet, haar onmacht en "gekte" waren voelbaar - in één adem uitgelezen - beklemmend opgebouwde spanning en onontkoombaar noodlot - Saskia Noort-achtig, leest als een trein."

Angeniet van Duin, Ako boekhandel Amsterdam:
"Ik heb het achter elkaar uit gelezen en was verrast over het eind! Het las heel vlot en ik heb het met plezier gelezen."

Anneke's leesclub:
"........... het lukte bijna niet het boek weg te leggen."

Cassandra Goddijn, Stichting Labyrint in perspectief:
Bepaald geen opwekkend boek. Beklemmend en onbevredigend als het echte leven. Het leest als een waarschuwing: geef aandacht aan de psychische last die je met je meedraagt.

Janneke Siebelink, redacteur boeken Bol.com:
Zonder veel omzwervingen zet Claudia een pijnlijk eerlijk verhaal neer, dat ongetwijfeld een groot publiek kan bekoren. Ze schrijft puur, rauw. En toch teder.'

Een voorproefje

De geur van lamsvlees en rozemarijn vult de keuken. Rosalie heeft vanavond extra haar best gedaan op het eten. Niet dat ze zich er op andere dagen makkelijk van afmaakt, ze houdt van koken, maar deze avond wilde ze iets speciaals maken. Pat zei direct dat het heerlijk rook. Het deed haar goed. Een complimentje van haar zoon.
Toch is het misgegaan. Een paar minuten geleden legde Wim zijn bestek neer. Daarna volgde Pat en uiteindelijk deed zij hetzelfde.
Sindsdien kijken ze langs elkaar heen zonder iets te zeggen.
In elk geval hebben Wim en Pat meer dan de helft op, constateert ze. Zelf deed ze niets anders dan spelen. Prikje hier, beetje prakken daar.
Wim heeft zijn bril afgezet en op tafel neergelegd. Met langzame gebaren strijkt hij over zijn neuswortel. Hij zucht, een lange diepe zucht. Dierlijk bijna. Ze haat zuchten.
‘Hoe kun je zoiets beloven, Roos?’ Hij zet zijn bril weer op en pakt zijn servet.
‘Menselijkheid.’ Het antwoord komt er kordaat uit. Tegelijk:
natuurlijk weet ze dat het fout is wat ze heeft gedaan. Natuurlijk....
Als ze door haar wimpers naar de kastanjepuree gluurt, ziet ze een gezichtje. Neus, mond en helemaal bovenaan waar eigenlijk het voorhoofd hoort te zitten, maar wie maalt daarom, twee ogen. Laten we dooreten, wil ze zeggen. Maar na een blik op het gezicht van haar echtgenoot slikt ze die woorden in. Alsof Wim nooit meer een hap zal nemen, heeft hij beide lippen op elkaar geklemd.
Ferm, zou je zeggen als je hem niet kent. Maar ferm, dat is hij niet. Integendeel zelfs. Een beetje meer bravoure zou hem goed doen. Meer ballen. Maar daarover geen woord. In elk geval niet uit haar mond. Dat zou onaardig zijn, en aardigheid is haar specialiteit.
Tenminste, dat zegt men. Dat ze een aardige vrouw is, omdat ze goed kan luisteren. De vraag is of ze daar blij mee moet zijn. Ik ben een luisterhoer, heeft ze weleens gedacht. Het is toch niet normaal om uren lang een luisterend oor te bieden aan een vreemde die je eigenlijk niet interesseert?
En ze weten haar te vinden. Altijd en overal trekt ze mensen aan die hun verhaal kwijt moeten. Daarom vermijdt ze liever gelegenheden waar groepen mensen samenkomen. Feestjes bijvoor-
beeld, of verjaardagen.
Sociale fobie noemt Wim dat. Hij verbindt graag diagnoses aan haar gedrag.

Volg dit blog

Ontvang de laatste berichten in je brievenbus