Pagina 85

Een blog over boeken, wat ik lees en wat ik ervan vind



Harry Bingham – Fiona

Door Joop Liefaard 30 maart 13

Fiona Fiona; De Fontein – Utrecht 2013WorldCatLibraryThingGoogle BooksBookFinder Fiona Griffiths, Fi voor vrienden en collega’s, afgestudeerd in de filosofie aan de universiteit van Cambridge, werkt als rechercheur bij de politie in Cardiff. Terwijl zij bezig is met een nogal saai onderzoek naar een corrupte collega, wordt Cardiff opgeschrikt door de gruwelijke moord op Janet Mancini en haar zesjarig dochtertje April. Als op de plaats delict de creditcard van een rijke en verdwenen industrieel wordt gevonden, die ook nog eens in verband kan worden gebracht met de corrupte politieman, wordt Fiona bij het onderzoek naar de moorden betrokken.

Hierna ontwikkelt zich een verhaal dat geweld tegen vrouwen als thema heeft met de bekende bijkomende elementen als rijke en heel erg foute mannen, de Russische maffia, drugs, autoriteiten die een oogje dicht doen en natuurlijk de politie die de zaak onderzoekt. Fiona is een van hen en zij maakt het verhaal boeiend om te lezen. Een jonge politievrouw die zaken goed kan analyseren en een goede intuitie heeft. Zij draagt echter ook een duister geheim met zich mee dat grote invloed op haar dagelijkse doen en laten heeft. Hoe dieper zij in de zaak duikt hoe duidelijker het wordt dat er iets met haar helemaal mis is. Zij probeert zich normaal te gedragen maar dat lukt haar niet zo goed en dat maakt haar intrigerend en sympathiek.

Ik ben niet zo goed met gevoelens. Nog niet. Niet met de normale gevoelens die als water uit een bron op een heuvel, onstuitbaar en helder en even natuurlijk als zingen opborrelen uit de menselijke aard. Ik kan me een voorstelling maken van dat huis van de dood omdat ik de afgelopen jaren op een paar behoorlijk nare plaatsen ben geweest. Ik weet hoe ze eruitzien, maar ik reageer niet zoals Dave. Ik ben jaloers op zijn gevoelens, maar ik kan ze niet delen. Maar Dave is mijn vriend, hij zit tegenover me en hij verwacht iets van me. Ik leg mijn hand op zijn onderarm. Hij heeft geen jasje aan en er is een rechtstreekse uitwisseling van warmte tussen zijn en mijn huid. Hij ademt uit door zijn mond. Geluidloos. Laat iets los. Ik laat het hem doen, wat het ook is.
Een ogenblik later werpt hij me een dankbare blik toe, gaat achteruit zitten en drinkt zijn thee. Zijn gezicht staat nog somber, maar hij is een van die veerkrachtige types met wie het wel goed komt. Het zou anders zijn als hij een van de mensen was geweest die de lijken hebben gevonden.
Dave wijst naar de betaalpas van de Platinum-rekening.
“Die hebben ze tussen de rotzooi gevonden.”
Ik zie het voor me. Vuile borden. Meubels die te groot zijn voor de kamer. Bruin velours en oude vlekken. Kleren. Kapot speelgoed. Een tv. Drugsspullen: tabak, naalden, aanstekers. Plastic tasjes vol nutteloze dingen: automatten, kleerhangers, cd-doosjes, luiers. Ik ben in dat soort woningen geweest. Hoe armoediger het huis, des te meer spullen. En ergens daartussen, op een ladekast onder een stapel aanmaningen van nutsbedrijven, een betaalpas van een Platinum-rekening. Eén Platinum-kaart en een klein meisje, een schatje, met een hoofd waarvan niets meer over is op de grond.

Harry Bingham hanteert een strak omkaderde schrijfstijl die, denk ik, bedoeld is om snelheid aan het verhaal te geven. Daarin is hij goed geslaagd. Er is ook een bepaalde luchtigheid die het gruwelijke en het macabere relativeert. Want gruwelijk en macaber is het. Het verhaal zit goed in elkaar, kent de nodige wendingen en is redelijk spannend. Dat een jonge politievrouw ongestraft de regels aan haar laars kan lappen is echter ongeloofwaardig.

Het verhaal heeft een heel hoog Fiona-gehalte. Dat is begrijpelijk want zij is nu eenmaal de hoofdpersoon van het boek en daarbij is het ook nog eens in de ik-vorm en de tegenwoordige tijd geschreven waardoor je heel nauw bij Fiona betrokken wordt. Het hoge Fiona-gehalte wordt nog versterkt door de titel van het boek. Ik begrijp overigens niet waarom de uitgever niet gewoon de Engelse titel (Talking to the dead) heeft vertaald. Die doet veel meer recht aan het verhaal.

Harry Bingham heeft een goede misdaadroman geschreven met een intrigerende Fiona, zeker nadat duidelijk werd wat er met haar is gebeurd. Fiona’s verhaal is echter nog niet af en het biedt genoeg mogelijkheden om verder te groeien en er een boeiend vervolg aan te geven.

Vergelijkingen met bv. Liesbeth Salander, Paddy Meehan en Lacey Flint zijn misplaatst.

 

***

 

Engelse titel : Talking to the dead
Vertaling: Ineke van den Elskamp
Uitgeverij: De Fontein – Utrecht
ISBN: 978 90 261 3345 9

© 2013 Joop Liefaard

Volg dit blog

Ontvang de laatste berichten in je brievenbus