De Engelse titel van de laatste misdaadroman van Mo Hayder is Gone. Het is een boek waarin de figuur van de Wandelaar opnieuw zijn intrede doet nadat hij ook een rol speelde in de twee vorige misdaadromans, Ritueel en Huid. Door sommigen wordt dan ook naar deze boeken verwezen als de Wandelaar-serie.
Een man met kerstmannenmasker op steelt op klaarlichte dag een auto nadat hij de bestuurster ervan heeft neergeslagen. Hij gaat er met hoge snelheid vandoor terwijl het vierjarige dochtertje van de vrouw nog op de achterbank zit. Rechercheur Jack Gaffery stelt de familie gerust. Dit soort dingen gebeuren wel vaker. Als de dief van de auto het meisje ontdekt, zal hij haar wel uit de auto zetten, is zijn ervaring. Maar dat gebeurt niet en als het kind ook de volgende dag nog niet gevonden is, is er sprake van een ontvoering en gaat Jack Caffery met zijn team aan de slag om het meisje op te sporen. En hij heeft een reden om dat fanatiek te doen omdat de verdwijning van zijn broer (dertig jaar geleden) nog steeds niet is opgelost en dat achtervolgt hem.
Dan wordt er nog een meisje op dezelfde wijze ontvoert maar die ontvoering mislukt omdat de ontvoerder de controle over de auto verliest, moet stoppen en vlucht zonder het kind mee te nemen. Het meisje wordt echter later toch ontvoert vanuit de schuilplaats waar de familie om veiligheidsredenen is ondergebracht. Hoe kon het gebeuren dat de ontvoerder op de hoogte was van de schuiplaats en hoe slaagt hij er steeds weer in de politie een stap voor te zijn?
Bij zijn speurtocht naar de meisjes krijgt Caffery hulp van het duikteam van Flea Marley met wie hij een getroebleerde relatie heeft.
Mo Hayder heeft een heel eigen en zeer kenmerkende stijl van schrijven. De verhalen zijn gruwelijk. Bloed, lijkvocht en andere lichaamssappen druipen van de bladzijden en scenes waarin autopsies plaatsvinden of waarin de moordenaars hun beestachtige daden uitvoeren worden heel erg gedetailleerd beschreven. Je hebt er een sterke maag voor nodig. Ook zijn de criminelen meestal geestelijk misvormde mensen zoals pedofielen, sadisten en necrofielen.
In Diep vind je deze elementen niet terug. Het verhaal is knap bedacht en goed geschreven. Jack Caffery en Flea Marley zijn zo goed beschreven dat het echte en herkenbare mensen worden. Hetzelfde geldt voor de leden van het politieteam. Ook de beschrijving van de families die in dit boek een belangrijke rol spelen is heel treffend. Heel overtuigend worden de angsten van de moeders beschreven maar ook de wijze waarop de familileden met elkaar omgaan en hun eigen geheimen koesteren. Diep mist dan wel de gruwelijkheden van andere Mo Hayder-boeken, dat neemt niet weg dat de sfeer bij tijd en wijle zeer beklemmend is. Lezers met claustrofobie zullen sommige passages beangstigend vinden.
Het verhaal is spannend en hoewel na tweederde het al een beetje duidelijk wordt wie de dader is, doet dit geen afbreuk aan het plot. Hayder geeft je genoeg twijfel mee om door te lezen. Het boek kan als alleenstaand worden gelezen maar grijpt toch regelmatig terug naar Ritueel en Huid. Het lezen van die boeken is geen must maar geeft wel meer achtergrondinformatie bij gebeurtenissen in deze misdaadroman.
Mo Hayder werd gevierd na haar eerste boeken. Vogelman en De Behandeling sloegen heel erg goed aan en Tokyo was overdonderend. Daarna werd het minder en boeken als Duivelswerk en Ritueel kregen mindere kritieken. Met Diep is Mo Hayder terug van weg geweest. Het is , ondanks het feit dat het niveau van eerdere werken niet wordt gehaald, een uitstekende misdaadroman met genoeg losse eindjes voor een pakkend vervolg.
? ? ? ?
© Joop Liefaard